Przejdź do zawartości

Kormoran czerwononogi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kormoran czerwononogi
Poikilocarbo gaimardi
(Lesson & Garnot, 1828)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

głuptakowe

Podrząd

głuptakowce

Rodzina

kormorany

Rodzaj

Poikilocarbo
Boetticher, 1935

Gatunek

kormoran czerwononogi

Synonimy
  • Carbo Gaimardi Lesson & Garnot, 1828[1]
  • Leucocarbo gaimardi (Lesson & Garnot, 1828)[2]
  • Phalacrocorax gaimardi (Lesson & Garnot, 1828)[2]
  • Stictocarbo gaimardi (Lesson & Garnot, 1828)[2]
  • Phalacrocorax cirriger King 1828[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Kormoran czerwononogi[4] (Poikilocarbo gaimardi) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje na wybrzeżach zachodniej Ameryki Południowej oraz południowo-wschodniej Argentyny.

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Obecnie gatunek ten umieszczany jest w monotypowym rodzaju Poikilocarbo; wcześniej zaliczano go do rodzaju Phalacrocorax[4][5]. Nie wyróżnia się podgatunków[1][5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 71–76 cm, rozpiętość skrzydeł 91 cm; masa ciała: samce 1200–1550 g, samice 1250–1400 g[1].

Upierzenie szare, spód jaśniejszy niż grzbiet. Nogi czerwone, długa biała plama po każdej stronie szyi. Naga pomarańczowa skóra maski. Najbarwniejszy ptak pośród kormoranów.

Status

[edytuj | edytuj kod]

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN kormoran czerwononogi od 1988 roku klasyfikowany jest jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Liczebność światowej populacji szacowana jest na 19 400 – 20 300 dorosłych osobników. BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za spadkowy. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest rybołówstwo – zaplątywanie się w sieci i inny osprzęt rybacki, wybieranie jaj, zabijanie piskląt i osobników dorosłych przez rybaków, a pośrednio także konkurowanie z nimi o ryby. Ptak ten jest podatny na zjawisko El Niño. Jaja tego gatunku często padają łupem mew, zwłaszcza mew południowych (L. dominicanus)[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Orta, J., Jutglar, F., Garcia, E.F.J. & Kirwan, G.M.: Red-legged Cormorant (Poikilocarbo gaimardi). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-28].
  2. a b c d D. Lepage: Red-legged Cormorant Phalacrocorax gaimardi. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2021-09-10]. (ang.).
  3. a b BirdLife International 2018, Poikilocarbo gaimardi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2021, wersja 2021-1 [dostęp 2021-07-22] (ang.).
  4. a b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) - kormorany - Cormorants (wersja: 2021-07-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-22].
  5. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-09-10]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]